Ve­li­ka Go­spo­ji­na ili Us­pe­nje Pre­sve­te Bo­go­ro­di­ce ili Me­đu­dnev­ni­ca, je­dan je od naj­ve­ćih hri­šćan­skih pra­zni­ka. Ovaj pra­znik uspo­me­na je na smrt Bo­go­ro­di­ce i, pre­ma je­van­đelj­skom pre­da­nju, dan ka­da se ona vaz­ni­je­la na ne­bo i „pre­da­la svoj duh u ru­ke Spa­si­te­lja”. Us­pe­nje Pre­sve­te Bo­go­ro­di­ce ili Ve­li­ka Go­po­ji­na spa­da u red Bo­go­ro­dič­nih pra­zni­ka. Srp­ska pra­vo­slav­na cr­kva i vjer­ni­ci ga sla­ve 28. av­gu­sta, od­no­sno 15. av­gu­sta po ju­li­jan­skom ka­len­da­ru, ka­da se za­vr­ša­va i post ko­ji tra­je 14 da­na.
Pre­da­nje ka­že da je Bo­go­ro­di­ca ži­vje­la 60 go­di­na, pre­ma ne­kim iz­vo­ri­ma 72, da je nad­ži­vje­la svo­ga si­na i kao svje­dok mno­gih slav­nih do­ga­đa­nja, na­sta­vi­la nje­go­vu mi­si­ju.
Sce­na Us­pe­nja Bo­go­ro­di­ce oba­ve­zan je mo­tiv u pra­vo­slav­nom fre­sko-sli­kar­stvu, jer je za ži­vot i smrt Bo­go­maj­ke ve­zan smi­sao hri­šćan­ske vje­re i mo­li­tve. Us­pe­nje Bo­go­ro­di­ce sli­ka se na za­pad­nim zi­do­vi­ma pra­vo­slav­nih ma­na­sti­ra. Us­pe­nje Pre­sve­te Bo­go­ro­di­ce se pra­znu­je od 4. vi­je­ka, a kao sa­mo­stal­ni pra­znik po­čeo je da se pro­sla­vlja u Je­ru­sa­li­mu po že­lji ca­ra Ma­vri­ki­ja ko­ji je 15. av­gu­sta (pre­ma ju­li­jan­skom ka­len­da­ru) po­bi­je­dio Per­si­jan­ce. Od tog da­tu­ma svi hri­šća­ni sla­ve ovaj pra­znik.
Vje­ru­je se da je vri­je­me iz­me­đu Ve­li­ke i Ma­le Go­spo­ji­ne, ko­ja se obi­lje­ža­va 21. sep­tem­bra, na­zi­va se me­đu­dnev­ni­ca, naj­bo­lje za bra­nje svih plo­do­va i lje­ko­vi­tih tra­va, pa se od­la­zi na iz­vo­re ko­ji, pre­ma na­rod­nom vje­ro­va­nju, ima­ju le­ko­vi­to dej­stvo.
Pre­ma na­rod­nom vje­ro­va­nju u pe­ri­o­du iz­me­đu dve Go­spo­ji­ne va­žno je oba­vi­ti ob­re­de ko­ji­ma se iz­ra­ža­va za­hval­nost Bo­go­ro­di­ci, za­štit­ni­ci že­na, za ra­đa­nje dje­ce, a za­tim za rod­nost i plod­nost ze­mlje i sto­ke. Za pra­zni­ke Ve­li­ku i Ma­lu Go­spo­ji­nu obi­čaj je da, na­ro­či­to že­ne, po­štu­ju ve­li­ki broj za­bra­na, ko­je se od­no­se na oba­vlja­nje po­slo­va u ku­ći i oko nje. Ta­ko se zna­lo da za ovaj pra­znik ni­je do­bro išta ra­di­ti ru­ka­ma, ili za­po­či­nja­ti nov po­sao. Zna­lo se da do Ve­li­ke Go­spo­ji­ne uglav­nom tre­ba za­vr­ši­ti sve ljet­nje po­slo­ve u po­lju, a tek od Ma­le Go­spo­ji­ne po­če­ti sa no­vim je­se­njim ra­do­vi­ma. Za­to ni­je slu­čaj­no što su se u tom pe­ri­o­du naj­če­šće vjen­ča­va­li i pra­vi­li svad­be­na ve­se­lja.
Pre­sve­ta Bo­go­ro­di­ca je pre­ma vje­ro­va­nju za­štit­ni­ca bo­le­snih, pa su za Ve­li­ku Go­spo­ji­nu mno­gi bo­le­sni­ci od­vo­đe­ni na iz­vo­re le­ko­vi­te vo­de da se umi­ju. U pro­šlo­sti su odr­ža­va­na bde­ni­ja u hra­mo­vi­ma, ili nad iz­vo­ri­ma vo­de i ta­da su iz­go­va­ra­ne mo­li­tve za ozdra­vlje­nje od ko­sto­bo­lje i oč­nih bo­le­sti.